اپیدمی "اسمشو نبر" و نقش رسانه ها

سوال؟؟؟ آیا این مطالب نباید در اخبار ذکر شود ؟ 

جواب: ذکر این مطالب باعث سر زبان افتادن یک تجربه است. تجربه ای که شبیه هیچ چیز دیگر نیست و اگر به سرتان بزند امتحانش کنید احتمالا آخرین تجربه عمرتان را خواهید داشت. برخی مطالب انتزاعی با تکرار در انسان تلقین می شود و ناگهان برای او تبدیل به یک حادثه قابل لمس و طبیعی می شود.

مثالی این باب را ملموس تر می کند.

پدیده تراجنسی یکی از مواردی است که بصورت انتزاعی در سال های اخیر در ذهن مردم سراسر جهان شکل یافت. جالب است بدانید که طبق آمار ها کمتر از دو درصد مردم جهان تمایلات جنسی غیر طبیعی دارند. عده ای از این جمعیت دچار مرگ شهوانی شده اند عده ای به بیماری های جنسیتی دچارند و در این میان عده ی قلیلی از آنها تمایلات همجنسبازانه در خود دارند اما طبق تلقین رسانه ها و فیلم های هالیوودی و رسانه های اغلب غربی که در اکثر آنها یک زوج همجنس باز وجود دارد اکنون تعداد همجنس بازان بسیار بسیار بیشتر از آمار دو درصدی تراجنسی هاست. به فیلم ها و برنامه ها نگاه میکند دید انتزاعی نسبت به آن پیدا میکند و ناگهان آن را برای خود طبیعی جلوه می دهد: نکند من هم یک همجنس باز هستم. و این گونه می شود که شک می کند و بقول فیلسوفی بزرگ شک مقدمه یقینش می شود و قص علی هذا

اپیدمی های اجتماعی همینگونه شکل می گیرند. تصور کنید کودک شما به خودکشی بصورتی انتزاعی فکر کند و ناگهان آنرا یکی از احتمالات طبیعی زندگی خود بداند...

سوال2 آیا بی خبری خطرناکتر نیست؟

به عقیده من خود کشی یک فرد به تنهایی ارزش خبری خاصی در خود ندارد اما وقتی کم کم با کمک چند عامل خود کشی تبدیل به اپیدمی می شود آن موقع هست که باید دانست اما نه به عنوان تک خبر این وظیفه گزارش گر است که بدون شانتاژ موارد را در یک گزارش ذکر کند و دنبال عوامل اصلی و راه حل های ان باشد.

خدا کند که دیگر هیچ خبری مرتبط با این موضوع نشنویم.