بر خلاف دوستم که امروز میگفت عجب کارگردان قدری دارد این بلبشوی خاورمیانه من معتقدم عوامل صحنه ی زیادی مشغول به کارند اما قریب به اتفاقشان نمیدانند برای چه فیلمی دارند نقش بازی میکنند. این فیلم اتفاقا از بی کارگردانی محض درد می برد هر بازیگر هر جای تئاتر که ایستاده به ناگاه حرکتی می زند که آدم از دیدنش حیران می ماند. اتفاقا هر نخودی که در این شربا در حال جوشیدن است احساس میکند کارگردانی کل آبگوشت بر عهده ی اوست. این وسط یک عده هم گیر داده اند که حلب با مذاکره آزاد نشد با مقاومت آزاد شد. آقا شما راست میگویید پس لابد مذاکرات آمریکا روسیه و همینطور مثلث ایران روسیه ترکیه در هفته های گذشته جهت تعیین محل پهن کردن بساط در روز سیزده بدر بود.
در دنیای نسبیت ها جنگ ها حق و باطل نیستند. و جنایتکار ها نسبی اند. یک طرف اقوامی وحشی و بدوی که پوست کودک را جلو والدینش میکنند. آن طرف هم اقوام وحشی متمدن که با هواپیما های پیشرفته خود آتش روی بیمارستان های حلب می ریزند. داستان سوریه و داعش هر چه که هست به این زودی ها جمع شدنی نیست. گاهی دلم میخواهد باور کنم روایت امثال رائفی پور ها را از داستان تشکیل داعش در روز سجده بر حضرت آدم. و از طرفی باورم را بریده اند رسانه های چپ و راست و بالا و پایین. اکنون به هیچ رسانه ای اعتماد ندارم هیچ خبری را باور نمیکنم و حتی قضیه هایی مثل قتل یک سفیر رو هم جدی نمیگیرم و فقط منتظرم ببینم چه می شود. فعلا هیچ چیزی را باور نمیکنم تا چون شود...
۰ نظر
۰۱ دی ۹۵ ، ۲۰:۳۰
