نمیخواهم اسمش را وصیت نامه بگذارم. اینجوری خیلی سنگین میشود و شاید اصلا حوصله ات نکشد که تا تهش را بخوانی. نمیخواهم از قرض و قوله هایم بنویسم و از نماز و روزه ی قضایم چرا که حساب سنگینی با هیچ کس ندارم جز خدا که اوهم کریم است و تمام
اینجا می خواهم از روز های سپری شده ام بنویسم. روز های خوب و بدی که گذرانده ام. فرصت هایی که برای ابراز عشق به عزیزانم از دست داده ام و...
راستش سخت است آخرین نوشته هایی را بنویسی که بعد از تو میخوانند و این شاید یکی از آخرین اثراتم در دنیا باشد. از همین رو باید در انتخاب کلماتم دقت کنم. لذا میخواهم در این مهم ترین کلماتم راجب مهم ترین چیزی که باید، بنویسم...
هدف...
راستی ما انسان ها برای چه به دنیا آمدیم. صادق هدایت می گوید این یک زندگی بود که پدر و مادرما به ما بخشیده اند و ما مختاریم آن را به اختیار به طبیعت واگذار کنیم یا آنقدر صبر کنیم که طبیعت آن را از ما بگیرد. همفکر های صادق شاید خیلی بروز ندهند اما همه تلاششان در زندگی این است که حال شکمشان خوب باشد چند صباحی خوش بگذرانند و پس دادن این زندگی را به تاخیر بیندازند.
از خدا پنهان نیست از شما چه پنهان خب می توانم حال صادق و رفقایش را درک کنم. آن ها که در زندگیشان چیزی جز سنگ نمک شور نخورده اند حتما خوردن نمک های روان دریاچه ارومیه برایشان لذت بخش خواهد بود. کسی که هدفش در زندگی مزه کردن نمک های دنیا باشد هیچگاه فرصت چشیدن طعم یک سیب را نخواهد داشت. هیچگاه از خوردن یک نان گرم گندمی خوشمزه سیر نخواهد شد و هیچ گاه از شیرینی یک هندوانه آب دار چشمانش را نخواهد بست. او فقط به دنبال نمک است. نمکی که هم از کیفیت زندگی اش چیزی باقی نگذاشته و هم کمیت زندگی اش را خواهد کاست.
نمک و میوه تمثیل هستند. قطعا فهم زندگی در مثال نمک خوار ها ساده نیست اما بگذار برایت از داستان زندگی آدم های واقعی بگویم...
آدم های واقعی میلیون ها تومان خرج نمای ساختمانشان می کنند.ساختمانی که ده بیست سال بیشتر دوام نمی آورد. لباس های رنگی رنگی گران می پوشند لباس هایی که یکی دوسال دیگر به زباله ها خواهند پیوست. غذا های گران میخورند که برای تهیه اش چندین حیوان ذی احساس کشته شده. همین غذا برای چند ساعت درون بدنشان دوام نخواهد آورد.
من از خودم می پرسیدم واقعا هدف خدا از این که ما آدم ها را به این دنیا فرستاد چیست؟ هدف بقیه را شاید ندانم ولی من یکی را که برای خوردن و خوابیدن به این دنیا نفرستاده. در ماتریالیستی ترین نگاه ممکن هم اگر رفاه تنها هدف زندگیمان باشد تا چند نسل دیگر کره زمین نابود میشود.
دون آ دون
ادیان شرقی به چیز عجیبی معتقدند. آنها می گویند آدم ها وقتی می میرند دوباره در جسمی دیگر به دنیا می آیند و در این راه سیر تکاملی خودشان را طی میکنند. برخی مذاهب عرفانی اسلامی هم عقایدی مشابه آن ها دارند مثلا اهل حق معتقدند جسم مانند جامه ایست که هنگام مرگ آن را به در آورده و جامه ای دیگر در بر میکنیم. و این کار را دونادون می نامند.
در فرهنگ اسلامی البته تناسخ به اثبات فلسفی و کلامی باطل است. اما مسلمان ها هم به دو گروه تقسیم می شوند آنها که معتقدند خدا آن بالا جایی در آسمان ها در عرش خودش نشسته است و گروه دوم که معتقدند در عالم چیزی جز خدا وجود ندارد همه از اوست و همه اوست. گروه دوم را که تئوریسین آن را ابن عربی میشناسند وحدتیون می نامند که به وحدت وجود معتقدند.
من این مرد و این مردمان را می پسندم. آن ها معتقدند من تو هستم تو من هستی و هردو او هستیم. با این نگاه دیگر آشنا و غریبه نمی ماند.با این نگاه ترک و فارس و عرب و عجم نمی ماند. دو روز گذشته صبحانه و ناهار نخوردم و تنها نیمه های شب غذای سبکی خوردم. با ماتریالیستی ترین نگاه ممکن هم نگاه کنی قانون تصادفی و شانس باعث میشد کمی آن طرف تر در آفریقا یا یمن به دنیا بیایی چه اتفاقی می افتاد. احتمالا همین یک نیمچه وعده را هم مجبور بودم با برادرانم شریک باشم همین یک ماه گذشته در انتخابات مجلس به بچه ها می گفتم نماینده مجلستان غیر از آسفالت کردن در خانه تان به فکر مثلا سیستان و بلوچستان هم هست؟
اه چقدر آسمان و ریسمان به هم میبافی سعید مخلص کلام تو به دنیا آمده ای که دنیا را بهشت کنم.
-زززززززز پیاده شو باهم برویم
خب راست می گوید من کجا و بهشت کردن زمین کجا. اصلا در حد و اندازه این حرف ها نیستم که اگر بودم باز هم کار زیادی ازم بر نمی آمد از یک دست صدایی بر نمی آید.
پس دوتا ماموریت برای خودم در نظر گرفتم اولا اینکه خودم را بهشتی کنم تا بتوانم بهشت را بیاورم. و دوما اینکه دو سه نفر دیگر را هم با خودم همراه کنم "همسفر" کنم و بعد ده بیست نفر دیگر و بعد هزار نفر و بعد میلیون ها نفر
خب اینجا ها خیلی بزرگ است سعید آیا اصلا ظرفیت این کار ها درون تو هست؟ پاسخ: قطعا خیر
من از پس خودم بر نمی آیم و خیلی زور بزنم لنگ لنگان همان خودم را با دو سه نفر همسفر به کشتی برسانم.
کشتی کدام کشتی؟ این ناخدا کیست که در این عرصه که تو نمیتوانی خودت و دوسه نفر را همراه کنی می آید و با کشتی همه را با خود همراه می کند.
آها رسیدیم به اصل مطلب زیادی مطلب را کش دادم اما خب جای قشنگی رسیدم به کشتی.
این کشتی صد ها برابر تایتانیک است و هیچ کوه یخی هم نمیتواند خشی بر روی آن بیاندازد. راستگو ترین انسان روی زمین وعده ی آمدن این کشتی را به ما داده پس هر چه اوضاع بد تر میشود امیدم بیشتر میشود. خس و خاشاک از جلو راه این کشتی تمیز میکنیم نه اینکه اینها مانع آمدن کشتی باشند نه این کار ها به نشانه ادب حضور این کشتی است. این کار ها چراغ امید است در دل های ما
مراقب باش چراغ امید در دلت خاموش نشود.
